Штогод, у радасныя зімовыя сьвяты, успамінаецца мне куцьця 1996 году. Жылі мы ў той час у новым шматпавярховым інтэрнаце, на ўскрайку сталіцы. Увечары мужа раптоўна выклікалі на працу ў ночную зьмену, што мой сьвяточны настрой безнадзейна сапсавала. Павячэраўшы поснымі стравамі, я легла на ложак і стала глядзець на відэамагнітафоне фільм-казку „Вечары на хутары ля Дзіканькі“. Майму шасьцігадоваму сынулю Аўгеніку не хацелася сядзець са мною дома і ён зьбіраўся ў госьці да свайго сябра, сыну суседкі Зінаіды, жанчыны з надмерна цікаўным характарам, якая вельмі любіла плёткі. Але толькі ён выйшаў за парог, як у той жа міг імкліва ўляцеў назад. 

– Там, там! – напалохана ускрыкнуў ён, гледзячы ў бок уваходных дзьвярэй.

– Што здарылася? – зьдзіўлена спытала я, ускочыўшы з ложка.

Тут у калідоры пачуўся дзіўны шум, і нехта настойліва пагрукаў у дзьверы.

Так як нашыя дзьверы былі заўсёды адчыненыя для гасьцей, я крыкнула:

– Уваходзьце!

Дзьверы расчыніліся, і ў пакой уваліўся тлумны натоўп моладзі ў калядных строях – студэнтаў інстытуту культуры, што пражывалі паверхам вышэй. Вясёлая кампанія складалася з чалавек дзесяці, апранутыя былі ў імправізаваныя строі: анёлаў, салдата, цыганак. Уперадзе ўсіх вытанцоўваў хопец, у вывернутым кажуху з кардонавымі рагамі на галаве. Яму падыгрываў на гітары хлопец у вышыванай кашулі і ў аблавусе (зімовай шапцы). 

– Добры вечар таму, хто ў гэтым доме! – ладна запелі хлопцы й дзяўчаты, аглушыўшы мяне зычным шматгалосьсем. 

Прызнаюся, у той момант я была вельмі зьдзіўленая і разгубленая – стаяла й ня ведала, як рэагаваць. Бо за свае трыццаць з гакам гадоў жыцьця нічога падобнага ня бачыла. А каляднікі тым часам пачалі задорныя песьні расьпяваць і ў вершах-калядках славіць гаспадыню дому, зычыць здароўя й шчасьця мне й маім блізкім. Ад добрых словаў на душы раптам стала так радасна й сьветла! На мяне нахлынулі ўспаміны пра далёкае дзяцінства, калі бабка расказвала, як яна ў юнацтве калядавала са сваімі сябрамі. Згадаліся ў памяці ейныя словы: „Калі каляднікаў не пачастуеш – увесь год будзе няшчасным“. Я адкрыла свой „аруд“, і пасыпаліся ў мех каляднікаў пачастункі: печыва, цукеркі, хлеб, кавалкі сала.

– Дзякуй гаспадыня! – сказаў гітарыст. – У падзяку за шчодрасьць тваю – засьпяваю песьню. Заказвай.

Тады была вельмі папулярная песьня Філіпа Кіркорава „Марина“ – яе я і прапарсіла засьпяваць.

– А як завуць гаспадыную? – загадкава ўсьміхаючыся, запытаў гітарыст.

– Ірына! – адказала я.

І ён, перабіраючы струны гітры, з ахрыпласьцю у голасе заспяваў:

Моря синяя равнина,
  Волны катят не спеша,
  Я скажу тебе, Ирина:
  „До чего-ж ты хороша!“

Песьню падхапілі астатнія, і дасьпявалі мы яе ўсе разам. Затым госьці яшчэ раз падзяквалі мне, разьвіталіся і пайшлі далей калядаваць. 

Толькі тут я заўважыла, што сына побач няма.

– Аўгене, ты дзе? – паклікала я.

– Тут! – пачула я прыглушаны голас, і з-пад ложка вылез напалоханы сын.

– Дурненькі, чаго ты напужаўся? – абняўшы яго за плечы, сказала я. – Яны добрыя, яны людзям сьвята дараць!

Тут у пакой убегла задыханая суседка Зінаіда.

– Дзякуй Богу, пайшлі! Я іх як толкі ў калідоры пабачыла, адразу дзьверы на замок зачыніла. А табе вось бачу – не пашчасьціла! – сказала яна яхідна пасьміхаючыся.

– Мылісься! Мне казачна пашчасьціла! – адказала я, з усьмешкай гледзячы ў ейныя зьдзіўленыя вочы. 

З тае пары мінула больш за 25 гадоў. Я даўно ўжо жыву ў сваёй кватэры. Але напярэдадні каляднай ночы як і раней гляджу фільм „Вечары на хутары ля Дзіканькі“ і ў думках зноў вяртаюся ў той дзівосны і назабыўны вечар, калі я сустрэлася з сапраўдным калядным цудам.