„Вось і прыйшла восень… Мая 60-я восень, а колькі яшчэ іх у мяне засталося?“ – засмучана думала Ганна Аляксандраўна, гледзячы ў мокрую ад дажджу шыбу аўтобуса. Аўтобусны маршрут праходзіў з аднаго канца сталіцы ў другі й быў даволі працяглы. Ганна Аляксандраўна вядома магла спусьціцца ў мэтро, але ёй было не да спадобы гудзеньне падземных электравікоў. А ў аўтобусе было цёпла і ўтульна, дый маршрут праходзіў месцамі знаёмымі зь юнацтва. 

Вось тут яна гуляла па мосьце, а ў гэты парк яна хадзіла на танцы, а тут – вучылася. Як даўно гэта было. Стралою праляцела жыцьцё.

„Ну й як я яе пражыла?“ – спытала яна сябе. Ды як усе. Жыцьцяпіс яе сьціплы: нарадзілася, вучылася, работала, выйшла замуж, нарадзіла дваіх дзяцей, а цяпер вось пэнсія, унукі, лецішча. Жыцьцёвы сцэнар непрыкметны. Але ж у юнацтве марыла пра іншае: пра вялікае каханьне, каб на ўсё жыцьцё. Аднак ня з тым свой лёс зьвязала, зь нямілым мужам больш за 30 гадоў мучылася. Трывала яго п’янкі й скандалы. Часам хацелася ўзяць дзяцей і бегчы ад абрыдлага мужа, ды ісьці ёй няма куды было, круглай сіраце. А калі муж сьмяротна захварэў, то зусім спакою ня стала. Увесь час папракаў, што не кахала яго. З гора, маўляў, піў. Боль душэўны гарэлкаю залівіў. Ды што цяпер хітрыць, праўда ягоная была… Не кахала, але ж доля магла скласьціся зусім інакш, калі б ня ейная ганарлівасьць, калі б…

Ад маркотных успамінаў Ганну Аляксандраўну адцягнуў мужчына ў веку, які сеў побач на крэсла. Ён абыякава сьлізнуў па ейным твары кароткім позіркам і адвярнуўся. Гэтыя зялёныя, ясныя вочы выпадковага спадарожніка здаліся ёй незвычайна знаёмымі. Сэрца яе шалёна закалацілася ў грудзях.

„Не, не, гэтага ня можа быць“ – уздрыганула Ганна Аляксандраўна, зьдзіўлена гледзячы на яго. Мужчына, адчуўшы ейны погляд, павярнуўся. Іх вочы сустрэліся. 

Так – гэта быў Валодзя, дакладней ужо Ўладзімір Пятровіч, былы аднакрусьнік, калісьці брунэт, душа студэнцкае кампаніі й улюбёнец дзяўчат. Калісьці ў студэнцкія гады, юная Ганьця таксама не змагла ўнікнуць магіі ягоных надзвычайных вачэй. Таемна начамі ўздыхала па Валодзю, але пачуцьці свае старанна хавала. Вельмі ж ганарлівая й непрыступная была, за што мянушку атрымала „Кактус“.

Але бясьсілнымі аказаліся ейныя „калючкі“ перад зачараваньнем сакурсьніка, патанула сэрца навекі ў віры ягоных захапляльных, зялёных вачэй. Ды й ён стаў заглядацца на Ганьцю. Неяк на студэнцкай вечарынцы запрасіў яе на танец і больш яны не расставаліся.

Запалілася полымя каханьня горача й ярка. Хвілі дыхаць адно без аднаго не маглі. Вось ужо й дзень вясельля прызначылі. Маладая пара не хавала ні ад каго сваіх шчасьлівых вачэй! Ды злыя языкі наплялі, нагаварылі нявесьце пра нібыта Валодзеў раман. Ды яшчэ з кім! Зь ейнай найлепшай сяброўкай Аленкай. Наіўная Ганьця паверыла плёткам, і ня слухаючы тлумачэньняў каханага, пайшла з інстытуту й ягонага жыцьця.

Сэрца пакутавала й падказвала вярнуцца, але дурны гонар перамог. Толькі потым Ганна даведалася, што абгаварыла ейнага мілага Аленка з-за зайздрасьці. Чужое шчасьце ёй, відаць, вочы калола. Хоць і бегала за Валодзем Алена, але ёй ён не дастаўся. Па заканчэньні інстытуту паехаў па разьмеркаваньні ў іншае места, ажаніўся, стаў бацькам траіх дзетак, кар’еру добрую зрабіў…

І вось амаль праз сорак гадоў побач зь ёю сядзіць сяды, трохі згорблены, пажылы чалавек. Твар яго ўкрыты глыбокімі маршчынамі, але яшчэ зьзяюць прыгожыя зялёныя вочы, якія яна пазанала б з тысячы.

„Ганьця“ – радасна прамовіў Уладзімір Пятровіч і ласкава пацалаваў яе руку. І час для дваіх спыніўся. Імі апанавалі ўспаміны. За акном прабягалі мескія пэйзажы, зьмяняліся пасажыры ў салёне, настойліва званілі іхныя мабільнікі. Нехта з асуджэньнем, нехта зь зьдзіўленьнем глядзеў на пажылую пару. А яны нічога не заўважалі наўкола, гаварылі, гаварылі, перабіваючы адзін адно. Апамяталіся толькі, калі абвясьцілі канцавы прыпынак. 

Яны ўзяліся за рукі й сьмеючыся вышлі на мескую вуліцу. Размова трывала.

Уладзімір Пятровіч расказаў гісторыю свайго жыцьця. Бо ён так і ня змог забыць Ганну. Нават жонку выбраў зь яе імем. Ды хіба рэч у імю? Нялюбая чакала дома. Ложак яго грэла, але не душу. Сэрцу не закажаш. Жонка ўсё разумела й моўчкі пакутавала. Можа таму ад страшнай хваробы згарэла. Самотнымі вечарамі Ўладзімір Пятровіч ўспамінаў сваё першае каханьне й маліўся богу, на схіле дзён убачыць хоць раз сваю Ганьцю. І вось на запрашэньне сына прыехаў у сталіцу. Пастанавіў праехаць месцамі малодосьці й вось здарыўся цуд!

„Я сустрэў цябе, мілая Ганьця!“ – прашаптаў Уладзімір Пятровіч, прытуліўшы твар да дрыготкай рукі спадарожніцы. 

„Вось мы і пабачыліся, Валодзька!“ – адказала Ганна Аляксандраўна, пяшчотна пагладжваючы яго сівыя валася: „Вось і пабачыліся“.

Зь неба хлынуў халодны, кастрычніцкі дождж. Наляцеў пранізьлівы вецер. Як разьюшаны зьвер, ён зрываў прамоклае лісьце, шпурляў іх у твары мінакоў, ламаў галіны дрэваў, ірваў у небе аблокі. Людзі хутчэй сьпяшаліся схавацца ад непагадзі ў сваіх цёплых кватэрах. І толькі два чалавекі, трымаючыся за рукі, стаялі пад парасонам. Ня гледзячы на непагадзь, іх душы напаўняла вясна!